آن چه حافظ را از دیگر شاعران متمایز می‌کند…

اعتدال نخبگان/ سعید آژده معتقد است: حافظ با شیوه‌ای بدیع و رندانه غزل و به طور کلی شعر ایران را از دست اختلافات عرفانی و عاشقانه نجات داد و با کشف سوژه و ابژه‌ای تازه محصولی ارایه کرد که مخلوطی از عشق و عرفان به هم پیوسته است.

به گزارش نخبگان و به نقل از ایسنا این شاعر با اشاره به ۲۰ مهر روز بزرگداشت حافظ در گفت‌وگویی خاطرنشان کرد: حافظ رندی زیرک و هشیار بود که گاه نه تنها مخاطب که منتقد را نیز دست می‌اندازد و با رقص واژگان و معناهای متفاوت به نوعی استاد ایهام در شعر فارسی است.

آژده با یادآوری این مطلب که اگرچه غزل حافظ به سبک عراقی است؛ با تمام شاعران این سبک تفاوتی آشکار در مغز و معنا دارد بیان کرد: برای اولین بار در ایران می‌خواهم به نکته‌ای اشاره کنم و آن این که اگر حکیم فردوسی نبود و زبان فراموش شده فارسی احیا نمی‌شد به طور یقین حافظ این کار را می‌کرد. این در حالی است که او به طور دقیق سه قرن بعد از فردوسی و در شرایطی شاعر شد که بستر این کار فراهم بود و شاعر این دوره دیگر دغدغه آن را نداشت.

وی با بیان این که “حافظ اعجوبه‌ای بی‌بدیل در جهان است که باید فقط به او شاعر گفت و تمام!” توضیح داد: خواجه شیراز کاری به دیگر علوم و اداها نداشت و تنها نقش او شاعر بودن بود که الحق به خوبی آن را ایفا کرد.

شاعر “بوسه بر جنوب” تصریح کرد: شاید اگر مولانا و سعدی و حتی خیام مثل حافظ فقط به شعر می‌پرداختند و دغدغه تجربه و تفنن در عرفان و نثر و دیگر علوم از قبیل نجوم و ریاضی و حتی جهانگردی را نداشتند مسلما موفق‌تر می‌شدند و ای بسا آثار بیشتر، بهتر و شگرف‌تری ارایه می‌دادند.

او ادامه داد: اگرچه این ستارگان نیز در جایگاه خودشان بسیار هم موفق بوده‌اند؛ آن چه حافظ را از دیگر شاعران متمایز می‌کند پرداخت تخصصی او به شعر و شاعری است زیرا حافظ بود که برای اولین بار به طور تخصصی فقط به شعر پرداخت و به آیندگان این پیام را اعلام کرد که علوم باید مجزا باشند. مصداق پیام حافظ این است که امروزه می‌بینیم انسان معاصر تنها می‌تواند در یک کار تخصص داشته باشد.

آژده گفت: آن چه سبب محبوبیت و ماندگاری حضرت حافظ شد این بود که او دارای زبان غیب است. یعنی ابهام و ایهام در غزل او به نوعی است که می‌توان هر غزلی را به هر شخصی نسبت داد اما هر کس تفالی به شعر حافظ می‌زند درمی‌یابد که انگار خواجه این شعر را برای او سروده و همین موضوع مأنوس شدن مردم را با حافظ بیشتر کرد.

سراینده «ضمایر زهرا مشتری در چهارشنبه بیست‌ویکم» افزود: امید دادن به مخاطب و نسخه پیچیدن برای او از مشخصه‌هایی است که انسان‌های دردمند و بیچاره را مأنوس و معتاد به کلام حافظ می‌کند آن هم انسان ایرانی که همواره اعتقاد و استعداد در پذیرش  این گونه موارد دارد که البته رندی و زیرکی حافظ درست و دقیق با نسخه‌پیچی و تزریق امید درد را از دل مردم دور می‌کند و این دکترین شعر حافظ است؛ یعنی همین حضور همیشگی او با مردم او را محبوب‌تر از هر چهره‌ای در ایران کرده است؛ چه در میان شاعران و چه در بین شاهان!

این شاعر خاطرنشان کرد: تسلط حافظ به زبان عربی و فارسی و نیز اشراف او بر ادوار ایران و جهان تا آن زمانی که می‌زیست سبب اعتماد به نفس بالای او شد. این تسلط، تجربه‌ای تازه را در تلاش‌های او نشان می‌دهد که در نهایت منجر به عجایب شعری او شد که به شکل حیرت‌آوری اعجاب‌انگیز است.

آژده تاکید کرد: حافظ را باید شاعرترین شاعران ایران و جهان نامید زیرا دیگران با فاصله زیادی نسبت به ذهن و زبان او در صفوف پشت سرش در تاریخ ادبیات ایستاده‌اند. گرامی باد یاد و نام این قند پارسی که شعرش بر دهان جهان شیرین است. شفا ز گفته شکّرفشان حافظ جو / که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد.