سعدی را از آن جهت دوست می دارم که سعدی است

هنگام که صحبت از سعدی می شود با چند سعدی و با شخصیت های متفاوت مواجه می شویم

وقتی در غزل می سراید:

بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران

کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران

با یک سعدی ی شاعر روبروهستیم که زیباترین تصاویر را در غزل های سهل و ممتنع ارایه می دهد

هنگام که می گوید:

– چنان قحط سالی شد اندر دمشق

که یاران فراموش کردند عشق

با شخصیتی بنام سعدی ی ناظم بر می خوریم

آنجا که می سراید:

– چو دخلت نیست خرج آهسته تر کن

که می خوانند ملاحان سرودی

اگرباران به کوهستان نبارد

به سالی دجله گردد خشک رودی

در این جا یک سعدی مقتصد را می بینیم که بشریت را به اقتصاد مقاومتی سفارش می دهد

وقتی گلستان می خوانیم که پادشاهی را حکایت کنند،،،،،

با آن سعدی سیاست مدار و آزاده خواهی مواجه هستیم که فریاد بر می آورد:

به دست آهن تفته کردن خمیر

به از دست بر سینه نزد امیر

من سعدی را از آن جهت دوست می دارم که سعدی است

اما بر این باور هستم که در چند جای دارای اشکال ملی میهنی و مذهبی است

وقتی می گوید :

در ایامی که ما را عمر خوش بود

زهجرت ششصد و پنجاه و شش بود

و این زمانی است که ترکان مغولی مملکت ما را مورد تاخت و تاز قرار داده و مردم را از دم تیغ می گذرانیدند

من متعجب از شاعری هستم که هرچند می گوید :

بنی آدم اعضای یکدیگرند

که در آفرینش ز یک گوهرند

چگونه می سراید:

ای کریمی که از خزانه ی غیب

گبر و ترسا وظیفه خور داری

دوستان را کجا کنی محروم

تو که با دشمنان نظر داری

نمی توانم سعدی را ببخشم که مسیحیان و زردشتیان را از نظر خدا دشمن دانسته است

ختم کلام اینکه نمی توانم انسان دوستی سعدی را انکار کنم وقتی می گوید:

همچنان در فکر آن بیتم که گفت

پیلبانی بر لب دریای نیل

گر ندانی زیر پایت حال مور

هم‌چو حال توست زیر پای پیل