سلام بر فرشتگان سلامت…نوشتاری از درویشعلی کریمی

اعتدال نخبگان_ درویشعلى کریمی: سه شب پیش بنابر ضرورتى گذرم به اورژانس بیمارستان آریا افتاد ، در گیر ودار رفت و آمد بیماران وهول وهراس ناخواسته وغیر ارادى از هیولایى به نام ویروس کرونا به قطر ١٠٠نانو متر که در کل جهان مى تواند فقط با۵گرم ١٠میلیون نفر را آلوده کند ،شاهد صحنه هایى از فدا کارى وعشق واقعى کادر اورژانس به کارکردن وخدمت به مردم بودم ،بوى الکل وفضاى وهم آلود ورودى و داخل اورژانس ونگاه هاى مضطرب وبعضاً همراه بابهت مراجعین ،ورفت وآمدهاى تند وتند همراهان باعث شد براى لحظه اى دردى که داشتم فراموش کنم .

گاهى فکر مى کنم مگر مى شود انسانى که دچار هزار درد است ،درد بیکارى ،درد ندارى ،درد شاهد مسؤلین بى تفاوت به درد ورنج مردم بودن ،درد کار طاقت فرسا ودیر وزودشدن حقوق و… فکر درمان درد دیگران باشد ؟

دیدم که مى شود ،دیدم هنوز هم مى شود عاشق شد ؛ که عشق نه سرمایه مى خواهد ونه بهانه اى ونه مزدى وحساب سود وزیانى ،فقط باید انسان باشى تا به راحتى عاشق شوى .

عشق مثل شعر است از قفس تنگ سینه ات بیرون مى آید و به هر آنچه که نیازش باشد به دنیاى بیرون خود بدون اینکه خودت بخواهى وصل مى شود ، من عشق را در رفتار و روحیه کادر اورژانس بیمارستان آریا یافتم .

دیدم که چگونه یک پزشک در مقابل هجوم مراجعین و بیمارانى که از وحشت احتمال گرفتارى به بیمارى سخت علاج به او پناه آورده اند مثل دخترى که در چشم هاى بى رمقش التماس واستغاثه موج مى زد و یا فردى که مى گفت چاقو خورده است ،آرام وخونسرد دستورات پزشکى را صادر مى کرد ویا همکاران زن ومردش که هر کدام در گوشه وکنار اورژانس ،نبض وفشارخون مى گرفتند یا دنبال تزریق آمپول و وصل سرم و التیام درد بیماران و یا شوخى و مزاح براى آرام کردن و روحیه بخشى به بیماران بودند.

حس عجیبى دارم وخدارا شاکرم که هنوز حس عاشق مردم شدن وعاشق ماندن ورنج کشیدن تا رنج دیگران را ندیدن زنده است وشاید همین حس خوب است که امید به آینده را از کورسو به شعله تبدیل مى کند و یأس و بدبینى را به پستو وفراموشخانه ذهن انسان مى برد .

درود برانسانیت ودرود بر شرافت انسان هایى که زندگى مى کنند تا در زندگى دیگران هم اثر مثبت داشته باشند .

افسوس که نام پزشک وهمکاران زن ومردى که همکارانش در اورژانس بودند نمى دانم ولى با هر نامى وهر قومیتى که هستند خدا به همراهشان وعمرشان دراز باد…